Προσπαθώ συχνά να θυμηθώ πώς ήταν η Πετρούπολη πριν από τριάντα χρόνια, αλλά πραγματικά δυσκολεύομαι να φέρω τόσο μακρινές εικόνες στη μνήμη μου. Από τα λίγα που θυμάμαι είναι η δασκάλα μου στον παιδικό σταθμό, ο οποίος τώρα έχει κλείσει και έχει μια μεγάλη επιγραφή «Ενοικιάζεται» κολλημένη απ’ έξω. Θυμάμαι και το σπίτι που γεννήθηκα, μικρό αλλά γεμάτο αγάπη, στο οποίο επέστρεψα μεγαλώνοντας μόλις γεννήθηκε η κόρη μου.
Ναι, η ζωή μου έχει κάνει πολλούς κύκλους όλα αυτά τα χρόνια, έχω βιώσει αλλαγές, ανακατατάξεις, μεταβολές οι οποίες ήταν αδύνατον να προβλεφθούν, χαρούμενες και δυσάρεστες στιγμές που μου έδωσαν ώθηση ή με έκαναν να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου, όμως ό,τι και να έχει συμβεί, ένα πράγμα έχει παραμείνει αναλλοίωτο στο χρόνο: η Πετρούπολη συνεχίζει να παραμένει για μένα το μέρος μέσα από το οποίο αντιλαμβάνομαι και ερμηνεύω τον κόσμο, το κέντρο των δικών μου εξελίξεων και αποφάσεων.
Από την πόλη δεν έφυγα ουσιαστικά ποτέ, ακόμα κι όταν βρέθηκα στην Κύπρο για λίγους μήνες μέσω ενός προγράμματος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών όπου σπούδαζα ή όταν πραγματοποιούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Κομοτηνή. Και σε αυτά τα χρονικά διαστήματα, όπου απείχα από την καθημερινότητά της, η Πετρούπολη λειτουργούσε κατά έναν ιδιότυπο τρόπο σαν ένας μεγεθυντικός φακός, που έβγαζε στην επιφάνεια τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά μου, τις προσδοκίες αλλά και τις διαψεύσεις μου. Μέσα από εκείνη, και όσα είχα μάθει από τη ζωή και τις συνήθειες που είχα αναπτύξει σε αυτήν, αξιολογούσα τα γεγονότα στις πόλεις όπου βρισκόμουν, συμμετείχα στις κοινωνικές εκδηλώσεις τους, δημιουργούσα συναναστροφές με τους ανθρώπους.
Σίγουρα, με το πέρασμα των χρόνων, η Πετρούπολη άλλαξε, μεγάλωσε απότομα, καινούργιες πολυκατοικίες δημιουργήθηκαν, εγκαταστάθηκαν νέοι κάτοικοι, νέες κουλτούρες, νοοτροπίες, ήθη και συμπεριφορές έκαναν την εμφάνισή τους στην πόλη. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το πολυπρισματικό ψηφιδωτό που δημιουργήθηκε, η Πετρούπολη δεν έχασε ποτέ τον χαρακτήρα της, κρατώντας αναλλοίωτα τα στοιχεία εκείνα που την έκαναν να ξεχωρίζει από άλλες πόλεις: την ανθρωποκεντρική της προσέγγιση, την αγάπη της για την τοπική παράδοση και γενικότερα οτιδήποτε τοπικό, το πάθος της για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, την αυθεντικότητα που αποπνέει, την απλότητα με την οποία προσπαθεί να συγκεράσει τις διαφορές και τις αντίθετες απόψεις της.
Μέσα στην πανδημία, εκεί που η ανθρώπινη επαφή ατόνησε, με την κεντρική λεωφόρο να χάνει τον παλμό και τη ζωντάνια της, το Ποικίλο Όρος μετατράπηκε σε σημείο συνάντησης. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ανέβηκαν στο βουνό, δημιουργήθηκαν νέες παρέες, βρέθηκε τρόπος αποσυμπίεσης από τις πρωτόγνωρες αλλαγές που βιώναμε. Δεν χάθηκε η ελπίδα για ζωή.
Λένε πως οι αναμνήσεις και τα βιώματα είναι αυτές που κάνουν κάποιον να αγαπήσει ή όχι ένα μέρος, να συνδεθεί στενά ή όχι μαζί του, να νιώσει τον εαυτό του κομμάτι της καθημερινότητάς του, είτε καλές είναι είτε κακές. Προσωπικά, έχω πλέον κατασταλάξει πως δεν αρκούν μόνο οι καλές αναμνήσεις για να νιώσει κάποιος έναν τόπο ως δικό του. Οι κακές, παρότι είναι επώδυνες, είναι εκείνες που δημιουργούν βαθιές αυλακιές στη συνείδηση του ανθρώπου. Τα σχολεία, τα γήπεδα, οι κούνιες, τα πολυσύχναστα σημεία κάθε πόλης αποτελούν αναμφίβολα σήματα κατατεθέντα της, όμως δίπλα σε αυτά υπάρχουν και τα νεκροταφεία, τα κέντρα υγείας, τα παγκάκια όπου δύο πρώην ερωτευμένοι αποφασίζουν να χωρίσουν τους δρόμους τους. Μια ζωντανή και αληθινή πόλη, όπως η Πετρούπολη, έχει απ’ όλα.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, αν θα ήμουν ο ίδιος που είμαι σήμερα, αν είχα γεννηθεί, είχα μεγαλώσει ή έμενα σε άλλη πόλη. Τι θα είχε αλλάξει πάνω μου; Τι στοιχεία του χαρακτήρα μου θα ήταν διαφορετικά; Θα ήμουν καλύτερος ή χειρότερος σαν άνθρωπος;
Ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν πιθανότατα ποτέ, και ίσως δεν χρειάζεται κιόλας. Γιατί δεν θα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος, όχι επειδή νιώθω ότι δεν επιδέχομαι σε τίποτα βελτίωση –αλίμονο αν πίστευα κάτι τέτοιο–, ούτε γιατί η Πετρούπολη είναι τέλεια, αλλά επειδή έμαθα να εξελίσσομαι και να προχωρώ μπροστά μέσα σε αυτή την πόλη, με τα καλά και τα στραβά της. Και θέλω να συνεχίσω να παλεύω να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου εδώ, στην Πετρούπολη, μαζί της, στο πλευρό της, χωρίς την ψευδαίσθηση πως είναι η καλύτερη πόλη του κόσμου, αλλά με την πεποίθηση πως της αξίζουν καλύτερες μέρες. Κι αυτές θέλουμε να δημιουργήσουμε ως Λαϊκή Συσπείρωση, βάζοντας στο επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων, χωρίς να τους κουνάμε το δάχτυλο, αλλά με αλήθεια, σεβασμό και ενσυναίσθηση.